- Hâkim olan zât, kendi mezhebinin görüşüne zıt olan, fakat üzerinde içtihat edilmiş bir meselede unutarak yahut kasten hüküm verse, İmam Ebû Yusuf ile İmam Muhammed’e göre; bu hüküm geçersizdir. Fetvâ da bunun üzerinedir. Meselâ; Hanefi mezhebinde olan bir hâkim, Şâfii mezhebi üzerine unutarak yahut kasten hükmetse, bu hükmü geçersizdir. Ama Hanefi mezhebinde olan bir kimse, İmam Ebû Yusuf’un yahut İmam Muhammed’in yahut Hanefi imamlarından birisinin görüşüyle hükmetse, kendi mezhebinin görüşüne zıt olmuş olmaz. İmam-ı Âzam’a göre; Hanefi mezhebinde olan birisi unutarak, kendi mezhebine aykırı bir hükümde bulunarak meselâ Şâfii mezhebine göre hükmetse, bu hükmü sahih olur. Eğer kasten hükmederse, bu hususta İmam-ı Âzam’dan biri kararın geçerliliğine, diğeri, de geçersizliğine dair olmak üzere iki rivâyet yapılmıştır. Geçerli, oluşunun gerekçesi, kesin hatâ olmamasıdır. Diğer iki imama göre ise, karar her iki durumda da, yani ister unutarak olsun, ister kasten olsun geçersizdir. Çünkü burada hâkim, kendisine göre yanlış olan bir karar vermiştir. Uygulama da buna göredir.