İmam Muhammed’e göre; zekâtı düşürmek için hîle yapmak mekruhtur. Meselâ; elinde bulunan nisap miktarı malı, küçük çocuğuna bağışlamak gibi. Çünkü bunda fakirlerin hakkını yok etmek vardır. İmam Ebû Yusuf’a göre ise, zekâtı düşürmek için hîle yapmak mekruh değildir. Çünkü bu hîle, zekât üzerine farz olmadan önce yapılır. Bunda fakirlerin hakkını iptal etmek yoktur. Ancak zekâtın farziyetini ödemekten kaçınmak vardır. Bu kimse günahkâr olmak korkusuyla bu hîleye başvurmuşur. Niyeti böyleyse, bu durumda mâsiyetten kaçınmak bir nevî taattir. Sahih olan budur. Lâkin denâettir (rezil ve çirkin bir iştir) ″Muhiyt″ adlı eserde de böyle yazılıdır.[1]
Kişinin kendi malını küçük çocuğunun üzerine yapmasıyla zekâtın farziyeti üzerinden düşer ve o mal artık küçük çocuğun mülkiyetine geçer. Küçük çocuğun da malından, akıl-bâliğ olana kadar zekât verilmez. Çocuk akıl-bâliğ olunca, o mal kendisine âit olduğu gibi tasarruf hakkı da tamamen kendisine âit olmuş olur. Şer’î hüküm budur.
[1] Mültekâ Tercümesi, Mevkûfât, c. 1, s. 142.